ร้อยภพประสบรัก

นางเวียนว่ายตายเกิดมาหลายชาติ หลายภพ เฝ้ามองเหล่ามนุษย์สังเวยชีวิตให้กับความรักด้วยความเวทนายามได้ประสบกับตนเองจึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วรักมันเจ็บปวดเพียงใด

------

"อย่าได้บังอาจหนีไปจากข้าอีกองค์หญิงไป๋อวี้!!!" เสียงทรงอำนาจตะคอกนางด้วยความโกรธที่โลดแล่นขึ้นมายังหัวใจ มือแกร่งบีบไหล่เล็กอย่างแรงด้วยความลืมตัว หมดสิ้นแล้วซึ่งความอ่อนโยนดังวันวาน บุรุษที่เคยอบอุ่นใจดีได้หายไปแล้ว บัดนี้มีเพียงแค่จอมมารร้ายที่คอยทรมาณนางอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันแทน น่าเจ็บใจนักนางหลงรักคนเช่นได้ไปได้อย่างไรกัน แต่ที่น่าเจ็บใจยิ่งกว่าคือ ไม่ว่านางจะพยายามเพียงใดก็ไม่เคยหยุดที่จะรักเขาได้เลย

น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินออกจากดวงตากลมโตด้วยความเจ็บปวดระคนเสียใจ นางผิดอันใดกันเหตุใดเขาถึงต้องทรมาณนางเช่นนี้ ยิ่งหวนคิดถึงวันวานที่เขาและนางเคยมีร่วมกัน ความเจ็บปวดก็ยิ่งถาถมใส่นางมากขึ้นเท่านั้น

"ข้าเกลียดท่าน" มีเพียงคำนี้คำเดียวที่นางนึกออกในตอนนี้

ยิ่งได้ยินร่างบางบอกว่าเกลียดตน ร่างแกร่งก็มิอาจทนได้อีกต่อไป เขาจับนางยกขึ้นพาดบ่าก่อนจะโยนนางอย่างแรงลงบนเตียง และโถมกายใหญ่ของตนใส่นางอย่างไร้ความปราณี คนถูกทับดิ่นพล่านอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อให้ตนหลุดออกจากวงแขนแกร่ง แต่แรงสตรีหรือจะสู้แรงบุรุษได้ ข้อมือเล็กของนางถูกเขากดจมลงบนเตียงด้วยมือเพียงข้างเดียว

"ปล่อยนะ!! ข้าบอกให้ปล่อย!!" นางกรีดร้องด้วยความอดสู น้ำตามากมายไหลรินออกจากดวงตากลม